Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Vandaag interviewen we Lisanne. Lisanne is 24 jaar oud en masterstudent culturele antropologie aan de Universiteit Utrecht. Ze woont samen met haar vriend in een leuk appartement.

In haar vrije tijd is ze vaak aan het trainen voor pole fitness. Daarnaast brengt ze graag een bezoekje aan de bios, kijkt ze Netflix of wandelt in het bos. Lisanne is een echt familiemens en is regelmatig te vinden bij haar ouders, zussen of andere familieleden.

Leven met eetstoornis?

Tijdens mijn eetstoornis was ik nog bezig met mijn bachelor studie en had ik een bijbaan. Hier ging bijna al mijn tijd in zitten. Ik had weinig energie om andere dingen te doen. Op mijn dieptepunt ben ik zelfs gestopt met mijn studie en werk en kon ik niet meer sporten. Zelfs als ik even een wandeling ging maken was ik al na een paar stappen uitgeput. Ik ging niet meer met vrienden weg, omdat dat altijd zou betekenen dat ik iets moest eten of gezellig moest doen, terwijl ik heel ongelukkig was. Op familiefeestjes hield ik me zo veel mogelijk stil, omdat ik er niet over wilde praten. Ook was ik jaloers op al die mensen die wel gewoon samen konden lachen en lekker van eten konden genieten. Ik vond het oneerlijk dat ik daar voor mijn gevoel niet meer bij hoorde. Ik was heel erg ongelukkig.

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

Als eerste denk ik dat het bij mij voor een groot deel met erfelijkheid te maken heeft. Meerdere naaste familieleden van mij worstelen met een slecht zelfbeeld en eetproblemen. Daarnaast zijn er in het verleden dingen gebeurd die eraan hebben bijgedragen dat ik me nooit goed genoeg heb gevoeld. Ik had het nodig om bijzonder gevonden te worden en ergens in uit te blinken. Dat werd uiteindelijk afvallen.

De sleutel naar jouw herstel?

De sleutel naar mijn herstel bestond eigenlijk uit drie delen. Als eerste wilde ik het heel graag doen voor mijn familie. Zoals ik al zei ben ik echt een familiemens. Het deed mij heel veel pijn dat ik niet meer van de familiefeestjes kon genieten. Ik wilde er zo graag weer onderdeel van zijn en ongestoord kunnen genieten van een verjaardag, waar ik dan ook oprecht kon zeggen: “Het gaat goed met me”. Ook is het mijn grootste droom om ooit zelf een gezin te hebben.

Het idee dat ik misschien geen kinderen meer kon krijgen als ik door zou gaan met mijn eetstoornis, heeft heel erg bijgedragen aan mijn herstel. Daarnaast is mijn vriend een enorme steunpilaar geweest. Hij is er vanaf dag 1 dat ik hem vertelde dat het niet goed met me ging voor me geweest en hij bleef altijd lief en geduldig. Ook als ik door de eetstoornis heel onredelijk en boos tegen hem deed. Ik kon eigenlijk niet geloven dat hij op dat moment nog van mij hield, terwijl ik een mager hoopje ellende was. Juist daardoor ben ik er vertrouwen in gaan krijgen dat ik er ook toe doe zonder de eetstoornis, omdat hij echt bij mij bleef voor de persoon die ik ben. Ik wilde niets liever dan hem gelukkig maken en hem alle liefde teruggeven die hij mij in die periode gegeven heeft.

Als laatste lag mijn sleutel naar herstel in de sport die ik doe, pole fitness. Ik begon met deze sport toen ik eigenlijk al ziek was, dus de eerste maanden heb ik er niet veel uit kunnen halen. Toch voelde ik dat ik dit echt geweldig vond om te doen. Ik wilde er echt voor vechten om mijn lichaam sterk genoeg te krijgen om weer in de paal te hangen. Het is een sport die veel spierkracht vergt, dus dat kon ik zeker niet doen als ik niet genoeg at. Dat bleef ik tegen mezelf zeggen en tot op de dag van vandaag denk ik hieraan als ik een keer een eetgestoorde gedachte heb.

Grootste uitdaging in herstel?

Mijn grootste uitdaging in herstel was stabiliseren op een gewicht dat echt gezond is voor mijn lijf. In eerste instantie durfde ik niet verder te gaan dan een minimaal gezond BMI. Zodra ik op dat gewicht gekomen was wilde ik stoppen met aankomen, omdat ik vond dat ik gezond genoeg was. Dit heb ik een jaar volgehouden, totdat ik me realiseerde dat het zo niet langer kon. Ik had wetenschappelijk gezien dan wel een gezond gewicht, maar het was absoluut nog niet het gewicht dat bij mijn lijf hoorde.

Ik moest nog steeds heel hard werken (lees: op mijn eten letten) om dit gewicht in stand te houden. Zodra ik ook maar iets meer had gegeten, zag ik dat meteen op de weegschaal. Toen ben ik dus teruggegaan naar de kliniek en ben ik bij de poli in behandeling gegaan. Ik moest weer beginnen met een aankomdieet en al snel kwam ik weer op die magische BMI grens. Ik heb toen heel bewust ervoor moeten kiezen om door te gaan met mijn aankomdieet en hoger in gewicht te gaan zitten. Dit was vreselijk moeilijk, maar toen ik er eenmaal doorheen was begon mijn gewicht echt te stabiliseren, zonder dat ik daarvoor eten hoefde te laten staan.

De beste hulpverlening?

Voor mij was de beste hulpverlening een combinatie van cognitieve gedragstherapie met een sociotherapeut en persoonlijke gesprekken met een psycholoog. Bij de socio kon ik werken aan de eetstoornis zelf, door eetregels te doorbreken en uitdagingen aan te gaan. Met de psycholoog sprak ik dan over de achterliggende problematiek en werkte ik aan het verwerken van gebeurtenissen in het verleden die hiertoe geleid hebben.

Hoe kijk je terug op jouw eetstoornis?

Ik denk er nu gelukkig niet zo vaak meer aan, maar soms komen er toch ineens herinneringen omhoog. Bijvoorbeeld aan de kliniek of aan bepaalde gebeurtenissen uit die tijd die heel heftig zijn geweest. Ik kan er dan oprecht heel verdrietig van worden dat dit is gebeurd. Zeker de tijd in de kliniek vind ik moeilijk om aan terug te denken. Toch zie ik mijn eetstoornis niet als een ‘zwarte bladzijde’ van mijn leven, maar meer als een ‘rite de passage’ (een overgangsrite).

De eetstoornis is voor mij een periode geweest die ervoor heeft gezorgd dat ik mezelf beter heb leren kennen. Ik weet nu beter wie ik ben en waar ik voor sta in het leven. Tijdens mijn opname heb ik ook geleerd wie mijn echte vrienden zijn en hoe ontzettend sterk de liefde is tussen mij en mijn vriend. Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn eetstoornis nodig heb gehad om gebeurtenissen uit het verleden een plekje te geven en te leren dat ik een ontzettend sterke vrouw ben en dat ik het waard ben om te leven. Ik kan daarom zeggen dat ik mijn eetstoornis dankbaar ben. Niet voor wat het mijn lichaam heeft aangedaan, maar wel voor de tijd die het mij gegeven heeft om aan mezelf te werken en mezelf te vinden.

Hoe sterk is het om niet te eten?

Het voelt misschien super sterk, maar eigenlijk is het gewoon heel zwak, want er liggen altijd zwaktes en onzekerheden aan ten grondslag.

Hoe sterk is herstel?

Voor mij is herstel het allersterkste wat er is. Niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk. Door mijn herstel heb ik zowel mijn geest als mijn lichaam veel sterker gemaakt. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik mee heb kunnen doen met het NK Pole Fitness 2018, nog niet eens een jaar na mijn laatste poli behandeling. Dit was mijn ultieme doel van herstel. Ik heb keihard moeten trainen en daardoor ook moeten werken aan een gezond voedingspatroon voor intensieve sporters. Dit was zwaar, maar door mijn doel voor ogen te houden hield ik het vol. Uiteindelijk werd dit beloond met een tweede plek op het NK. Deze medaille zie ik niet alleen als een overwinning in mijn sport, maar vooral als een overwinning op mijzelf, omdat ik hiermee echt mijn eetstoornis de deur uit heb gewerkt.

Wat is jouw belangrijkste levensles?

‘When you won’t give up, you can not fail’. Oftewel: zet door, geef niet op. Wat je ook wilt bereiken, je kan het als je ervoor werkt!

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl